Zawiłości w miłości

          Rozdział I

Było lato, bardzo gorące jak na tą strefę klimatyczną. Upały sięgały nawet do 50ºC. Nikt nie mógł sobie przypomnieć kiedy ostatnio było tak gorąco. W Warszawie w biurowcu przy ul. Lwowskiej 12 pracował w swoim gabinecie pewien młody około trzydziestopięcioletni mężczyzna. Upał dawał mu się bardzo we znaki. Pot zalewał mu oczy, mimo że była dopiero godzina 11. Ubrany był w niebieską koszulę z krótkim rękawem, a marynarka wisiała na oparciu jego fotela. Jednak ci ludzie, którzy byli mu obcy, nigdy by mu nie dali 35 lat. Jak na swój wiek wyglądał bardzo poważnie. Był bardzo wysokim i szczupłym brunetem o stalowo-szarych oczach, z których biła dobroć, a zarazem wielki smutek i rozpacz. Miał blade, lekko zapadnięte policzki i trzydniowy zarost, a na skroniach pojawiło mu się kilka siwych kosmyków. Pracował bardzo wytrwale nad jakimiś zestawieniami, jednak w końcu nie wytrzymał tego skwaru i postanowił przejść się przewietrzyć do parku niedaleko firmy. Był to jego ulubiony park, lubił tam chodzić aby się ochłodzić, przewietrzyć, ale też po to aby powspominać najpiękniejsze chwile z jego życia, które odeszły bezpowrotnie. Wyszedł z gabinetu i zwrócił się do swojej sekretarki, która zawzięcie pisała coś na komputerze.
- Violetta, wychodzę na pół godziny. Pilnuj biura pod moją nieobecność – powiedział do blondynki
- Oczywiście, Mareczku! A jakby ktoś dzwonił i pytał o Ciebie? - zapytała go Violetta.
- To powiedz, że oddzwonię jak wrócę i zapisz na kartce kto i w jakiej sprawie – powiedział to i wyszedł z sekretariatu na korytarz. Po drodze do windy spotkał swojego najlepszego przyjaciela, Sebastiana Olszańskiego, który właśnie szedł do sekretariatu.
- Cześć, stary. Dobrze, że Cię widzę. Masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór?
- No nie mam, a co? - zapytał Marek lekko zirytowany tym, że nie może w spokoju wyjść z firmy.
- No bo tak sobie pomyślałem, że może wybralibyśmy się dzisiaj do klubu? Dawno tam już nie byliśmy, a przy okazji może udałoby się jakieś sikoreczki wyrwać? - zapytał Sebastian z nadzieją, że jego przyjaciel się zgodzi. Jednak bardzo się pomylił.
- Seba, ty dobrze się czujesz?! Przecież wiesz,że z tym skończyłem, i to już dawno! - odpowiedział Dobrzański, którego propozycja przyjaciela bardzo niemile zaskoczyła. - A poza tym, ciekawi mnie co na to Violetta?
- Violetta jedzie do rodziców pomóc mamie w pracach domowych. Marek, no proszę Cię. Co ja mam robić sam w domu, co? A tam przynajmniej trochę się rozerwiemy. No i może wydarzy się coś miłego – powiedział rozmarzonym głosem.
- Sebastian, nigdzie nie idę. Skończyłem z tym już dawno i nie mam zamiaru do tego wracać. I tobie radzę zrobić to samo.
- No tak, zapomniałem. Ty preferujesz celibat od dwóch lat. Stary, pragnę ci przypomnieć, że Ulka siedzi już 2 lata z kardiologiem w Bostonie. A czy przez ten czas zadzwoniła chociaż raz do ciebie? Nie. I nie chcę cię martwić, ale ona może już nie być Ulą Cieplak tylko Ulą Sosnowską. Więc przestań się karmić nadzieją, że ona wróci bo na pewno już nie wróci.
- Stary, ja ją nadal kocham...... - powiedział załamany Marek i oczy zaszkliły mu się łzami
- Marek, ja wiem o tym. I widzę jak cierpisz z tego powodu. Ale spróbuj żyć na nowo. Zacznij spotykać się z ludźmi, a nie tylko praca dom, praca dom i nic poza tym, bo na dłuższą metę tak się nie da..... - urwał nagle bo zaczął mu dzwonić telefon. - To Viola. Pójdę już bo obiecałem jej, że wpadnę do niej. A ty zacznij myśleć o sobie, bo niedługo cień człowieka z ciebie zostanie. My wszyscy w firmie naprawdę się martwimy o ciebie.
- Masz rację, spróbuję, ale będzie to bardzo trudne...... To bardzo boli..... - był wdzięczny kumplowi, za to, że ten stara mu się pomóc. Pożegnali się i każdy poszedł w swoją stronę. Marek wsiadł do windy, zjechał na parter i wyszedł przed budynek . Słońce grzało bardzo mocno. Ludzie przechodzący ulicą starali się za wszelką cenę znaleźć choć troszkę cienia. Poszedł w kierunku parku, który znajdował się 5 minut drogi od firmy. Gdy wszedł przez bramę udał się na, teraz „swoją” a wcześniej „ich”, ławkę. Usiadł i od razu napłynęły wspomnienia wspólnych chwil spędzonych z Ulą, z jedyną kobietą, którą do tej pory pokochał, która od dwóch lat mieszkała w Bostonie z Piotrem. Wybrała Piotra, a on został tu sam z rozdartym sercem na kawałeczki. Od dwóch lat nigdzie nie wychodził. Swój czas spędzał albo w pracy albo w domu, gdzie w samotności cierpiał jeszcze bardziej. W parku było pełno ludzi, którzy tak jak on, szukali schronienia przed słońcem. Rozglądał się dookoła wsłuchując się w śpiew ptaków, gdy nagle ujrzał młodą dziewczynę w pobliżu stawu. Normalnie pewnie nie zwróciłby na nią uwagi, lecz gdy na nią spojrzał, przypomniała mu się Ula z czasów przed zmianą wyglądu. Dziewczyna nad stawem była może nieco ładniejsza niż Ula w tamtym czasie, ale tak samo miała na sobie niemodne ciuchy. Ubrana była w zieloną koszulkę, czerwoną spódnicę za kolana i lekko podniszczone półbuty na płaskim obcasie. Miała średniej długości ciemne blond włosy upięte w kucyk z tyłu głowy, a na nosie miała okulary. Wyglądała na około 22 lata. Wyglądała na bardzo smutną i intensywnie o czymś myślącą. Ciekawe kim ona jest? - pomyślał Marek. I co tak młoda osoba robi tu o tej porze? Widocznie jest czymś zmartwiona, bo jest bardzo smutna i zamyślona. Może potrzebuje pomocy? Postanowił podejść do dziewczyny i porozmawiać z nią o przyczynach jej smutku. Nawet nie zauważyła ani nie usłyszała gdy do nie podszedł. Co ja teraz zrobię? Nie mam pracy, nie mam mieszkania. Nawet nie mam za co jedzenia kupić bo pieniądze mi się skończyły. Ale ja mu tego nie popuszczę. Z torbami puszczę tę całą chorą rodzinkę.
- Dzień dobry. - usłyszała za swoimi plecami i bardzo się przestraszyła. Odwróciła się w stronę, z której doszedł ją głos i zamarła. Przed nią stał przystojny mężczyzna. Wysoki brunet, bardzo szczupły. O boże, ale przystojniak. - pomyślała sobie. Nigdy nie widziałam tak cudownego mężczyzny. Ale pewnie powiedział to do kogoś innego. Bo skąd taki przystojniak zainteresowałby się taką szarą myszką jak ja.
- Przepraszam bardzo, nie chciałem pani wystraszyć, ale zauważyłem, że jest pani bardzo smutna i chciałem spytać, czy nie potrzebuje pani pomocy – Marek był pod wrażeniem jej oczu. Nigdy nie widział tak bardzo smutnych, zielonych oczu.
- Dzień dobry. To bardzo miło z pana strony – odpowiedziała kobieta bardzo smutnym głosem
- Co tak młoda osoba robi w parku o tej porze? Powinna pani ten czas spędzać na uczelni, w pracy lub z rodziną – gdy wypowiedział to ostatnie słowo zauważył, że jej oczy zaszkliły się łzami.
- Przepraszam, nie chciałem u pani spowodować łez – powiedział bardzo zmieszany
- Proszę nie przepraszać, to nie pańska wina - powiedziała siląc się na uśmiech.
- Marek jestem, bardzo mi miło – powiedział, wyciągając ku niej rękę
- Magda, mi również bardzo miło - odpowiedziała dziewczyna z szczerym uśmiechem na ustach
Zaproponował, żeby usiedli na ławce i żeby opowiedziała mu o powodzie swojego smutku.
- Ale ja nie chcę ci głowy zawracać swoimi problemami – powiedziała dziewczyna, która nie lubiła komuś zabierać czasu swoimi kłopotami.
- Ale ja chętnie wysłucham. A może będę ci w stanie pomóc, tylko musisz mi o wszystkim opowiedzieć, dobrze? - powiedział do niej Marek i pomyślał - Jest bardzo nieśmiała. I widać, że jest bardzo nieszczęśliwa.
- No dobrze, może gdy komuś o tym opowiem to trochę mi ulży. I zaczęła opowiadać o tym jak wyjechała za granicę, jak po 1,5 roku wróciła do domu swojej mamy i ojca. O tym jak na początku było wszystko w miarę ok . Później zaczęła opowiadać o tym, że ojciec zaczął ją traktować jak jakiegoś intruza. Nie układało im się już od czasu gdy postanowiła wyjechać, ale w ostatnim czasie konflikt coraz bardziej rósł w siłę, aż w końcu doszło do tego, że wyrzucił ją z domu. Gdy mówiła o tym znowu zaczęła płakać. Marek był bardzo wstrząśnięty tym co usłyszał. Nie mógł pojąć jak tak można kogoś potraktować.
- No a twoja mama co na to? - zapytał drżącym od emocji, które spowodowała jej opowieść, głosem.
- Miała mnie gdzieś. Stanęła po jego stronie. Nigdy jej tego nie wybaczę. Odchodząc z domu powiedziałam im prosto w oczy, że ja nie mam już matki, ojca ani rodzeństwa, i że od tego dnia mam w nosie co się z nimi stanie. - powiedziała drżącym od płaczu głosem. Nie mógł zrozumieć tego, jak matka mogła tak potraktować swoją rodzoną córkę. To było dla niego niewiarygodne.
Co to za matka, która przed swoje dziecko stawia męża. Jakaś zadufana w sobie kobieta. Głośno natomiast zapytał:
- A rodzina?
- Tam nie mam żadnej rodziny. Dlatego musiałam stamtąd wyjechać. Wymusiłam na matce żeby dała mi pieniądze na drogę. Na początku stawiała opór, ale jak się jej spytałam co woli: dobrowolne danie mi pieniędzy czy sądową batalię to była zmuszona mi je dać. Bo ja przyjechałam tu z Wrocławia. Nie znam w Warszawie nikogo. Nie mam się nawet u kogo zatrzymać. A o pracy to nawet nie chcę mówić. Szukam cały czas i nic. A pieniądze mi się już skończyły- zakończyła opowieść zanosząc się spazmatycznym płaczem. Bardzo go wzruszyła jej historia, przytulił ją do siebie chcąc pocieszyć. I nagle wpadł mu do głowy pomysł jak jej może pomóc.
- A wiesz co, jestem w stanie ci pomóc – powiedział do niej patrząc na jej twarz zalaną łzami. Jest bardzo śliczna.- pomyślał sobie. - I taka delikatna, krucha, bezbronna i wrażliwa. Z zamyślenia wyrwał go jej głos:
- Naprawdę mógłbyś mi pomóc? - zapytała, a on tylko kiwnął głową aby potwierdzić. - Ale w jaki sposób?
- Zaraz się przekonasz. Chodź ze mną. Zabieram cię gdzieś – powiedział uśmiechając się do niej i pokazując swoje dołeczki w całej krasie. O jejku, Jaki on ma cudowny uśmiech. I te dwa słodkie dołeczki. A te oczy. Takie szare, magnetyczne, duże oczy. A głos, taki kojący. Boże, ja się chyba w nim zakochałam. O nie, tylko nie to! Przecież taki wspaniały facet na pewno już kogoś ma. A zresztą nawet gdyby był sam to i tak by nie spojrzał na taką dziewczynę jak ja. On mi tylko pomaga, przez zwykłą życzliwość. Wyrwał ją z zamyślenia jego głos:
- Jesteśmy na miejscu- przystanął i wskazał jej okazały, budynek o sześciu kondygnacjach. Przeczytała szyld przy wejściu do budynku: „FEBO&DOBRZAŃSKI Fashion” .
- Marek, ty chyba nie chcesz mi powiedzieć, że pracujesz w FD? - zapytała go, będąc w totalnym szoku.
- Zgadza się. - powiedział z uśmiechem. - Masz przy sobie wszystkie dokumenty potrzebne do aplikowania o pracę?
- Tak, oczywiście. - odpowiedziała mu odwzajemniając uśmiech, ukazując przy tym rząd równych zębów. Ten widok zmiękczył mu kolana: Ależ ona ma piękny uśmiech, Taki naturalny.- pomyślał, a do niej na głos powiedział:
- To pokaż mi twoje CV, zobaczymy co tam masz ciekawego. Podała mu dokument, a on przebiegł go wzrokiem i zapytał zaskoczony:
- I ty nadal nie masz pracy?
- Nie......- odpowiedziała smutno. Jak zobaczył moje CV to już pewnie nie będzie mi w stanie pomóc – pomyślała . Ale to co za chwilę usłyszała niemalże zwaliło ją z nóg
- Ja właśnie potrzebuję kogoś takiego jak ty!- wykrzyknął zachwycony i uściskał ją bardzo spontanicznie, co ją jeszcze bardziej zaskoczyło.
- Chodź, idziemy do dyrektora HR, on wypisze ci umowę. Od kiedy możesz zacząć pracę? - zapytał ją bardzo z siebie zadowolony
- Choćby od zaraz – odpowiedziała jeszcze zaskoczona takim biegiem zdarzeń – A co będę robiła?- zapytała.
- Będziesz moją asystentką. Odpowiada ci stanowisko asystentki prezesa? - zapytał z nadzieją w głosie. A jeśli ma jakieś inne ambicje?- bił się ze swoimi myślami.
- Oczywiście, że mi pasuje. O rany, tak się cieszę!!!!!! - wykrzyknęła bardzo zadowolona. - Dziękuję ci bardzo za pomoc. Nie wiem jak ja ci się za to odwdzięczę – powiedziała i spontanicznie pocałowała go w policzek, co go bardzo mile zaskoczyło, a ona po chwili się zmieszała i wybąkała cała się rumieniąc:
- Przepraszam, ale to tak spontanicznie było – było jej głupio, że się tak zachowała. A jak będzie zły na mnie za to? - bardzo bała się tego jak Marek na to zareaguje. Ale on tylko się serdecznie roześmiał i powiedział:
- Nic się nie stało. Nie masz mnie za co przepraszać. Poza tym, ja też lubię spontaniczność – i puścił do niej oczko. - To co, idziemy?
- Tak – powiedziała i posłusznie weszła za nim do firmy. Przywitała się z miłym ochroniarzem, panem Władkiem i poszli do windy, gdzie Marek wcisnął guzik z numerem 5. Po kilku minutach wysiedli na 5 piętrze, przywitali się w recepcji z Danielem, który pracował w FD odkąd Ula go przyjęła. Przeszli do gabinetu dyrektora HR. Marek kazał chwilę Magdzie poczekać przed gabinetem a sam wszedł do środka i przywitał się z Sebastianem. Gdy ten zobaczył wyraz twarzy Marka, to zaniepokoił się czy aby jego przyjaciel dobrze się czuje.
- A ty co taki zadowolony? Ulę zobaczyłeś czy co? - zapytał przyjaciela żartobliwie
- Seba, nie żartuj. Ja przychodzę w ważnej sprawie, a tobie głupoty w głowie. Przygotuj mi umowę o pracę na czas nieokreślony z wynagrodzeniem 3000 zł brutto. I przynieś mi ją gotową do mojego gabinetu, ok? Ale zrób to możliwie jak najszybciej – powiedział poważnie
- A na jakie stanowisko? - zapytał już opanowany i poważny Seba
- Na stanowisko mojej asystentki – odparł prezes
- Na prawdę? Znalazłeś odpowiednią kandydatkę? Nic mi nie mówiłeś o tym – powiedział z wyrzutem
- No bo stało się to bardzo szybko. Poznałem ją w parku gdy wyszedłem jak zwykle z firmy. I jak pokazała mi swoje CV byłem, co ja mówię, nadal jestem pod wrażeniem. Jest bardzo kompetentna.
- Cieszę się. Za 30 minut przyniosę ci umowę gotową do podpisów
- Dzięki, stary. Na razie – odpowiedział Dobrzański i wyszedł na korytarz gdzie dziewczyna czekała na niego w napięciu
- No i jak? - zapytała lekko zestresowana, co natychmiast wyczuł w jej głosie
- Nie denerwuj się. Za 30 minut Sebastian przyniesie gotową umowę do podpisu. A teraz zapraszam cię do mojego gabinetu . Usiądziemy, wypijemy kawę i poczekamy na niego, a później pokażę ci twoje miejsce pracy i przedstawię twoje obowiązki oraz poznam cię z moją sekretarką, Violettą.
Ona potem oprowadzi cię po firmie i pozna z pozostałymi pracownikami oraz pokaże gdzie co się znajduje.
- Dobrze. Jeszcze raz ci dziękuję. - powiedziała wzruszona i szczęśliwa
- Magda, daj spokój. Cieszę się, że mogłem ci pomóc.- powiedział i nagle sobie o czymś przypomniał – Powiedz mi, a ty masz gdzie spać?- zapytał z troską w głosie. A ona na to tylko spuściła głowę, westchnęła ciężko i odpowiedziała zmieszanym głosem: - Nie.......
- No to już masz. Zamieszkasz u mnie- - chciała się sprzeciwić, ale nie pozwolił jej dojść do głosu: - Nawet nie próbuj mi odmawiać. - powiedział stanowczo, ale ona miała wątpliwości co do jego propozycji:
- A co na to twoja dziewczyna, narzeczona? Na pewno się to jej nie spodoba, że zamieszkam u ciebie
- Tym się nie musisz martwić. Mieszkam sam, nie mam ani dziewczyny ani narzeczonej. A gdybyś ze mną zamieszkała było by mi raźniej. Mieszkam sam od 2 lat i trochę mnie już męczy ta pustka w domu.- spojrzał na nią niepewnie, a widząc,że się jeszcze waha,więc powiedział: Proszę cię, zgódź się – przy czym spojrzał na nią błagalnym spojrzeniem , pod wpływem którego zmiękły jej kolana. Co on ze mną robi? To spojrzenie........ Magda, weź się w garść!- zganiła w myślach samą siebie - on tylko pomaga, nic więcej. Nie mam się co łudzić na coś więcej, no może ewentualnie na przyjaźń. Ale czemu taki idealny facet jest sam?- bardzo ją to nurtowało, ale nie chciała być wścibska i nie pytała go o to. Może kiedyś mi sam opowie? A na głos powiedziała – Dobrze, zgadzam się. Chyba nie mam innego wyjścia, co? - zapytała uśmiechając się przy tym
- No zgadza się, nie masz innego wyjścia – odpowiedział ze śmiechem.
Weszli do sekretariatu, gdzie Violetta analizowała jakieś dokumenty
- Violetta, chciałbym ci kogoś przedstawić. - powiedział do niej, wskazując jednocześnie na dziewczynę stojącą obok niego . - To jest Magda. Od dzisiaj jest moją asystentką, więc będziecie razem pracować. Mam nadzieję, że będziecie współpracować ze sobą w zgodzie. - to mówiąc spojrzał wymownie na Violę, która wiedziała już, że chodzi mu o to jak dokuczała dawniej Uli.
- Super, już nie mogłam się doczekać kiedy kogoś zatrudnisz na miejsce Ani. Ja tutaj, od czasu gdy Ania odeszła, haruję jak dzika mrówka, dasz wiarę? - zwróciła się z tym do Magdy.
- Dobrze Viola. Mam teraz prośbę. Mogłabyś nam przynieść dwie kawy do gabinetu? Jaką kawę pijesz? - z tym pytaniem zwrócił się do Magdy
- Ja poproszę z cukrem bez mleka.
- Naprawdę? Ja też taką piję - powiedział prezes uśmiechając się do swojej nowej asystentki. Po czym zwrócił się ponownie do Violi – W takim razie przynieś dwie kawy z cukrem bez mleka.
- W porządku, szefie. Już się robi – odparła Viola i poszła do socjalnego.
- Violetta jest trochę zwariowana. I przekręca przysłowia. - powiedział do swojej towarzyszki z pobłażliwym uśmiechem – Czasami jest troszkę irytująca, ale nie da się jej nie lubić.
- Zauważyłam – powiedziała dziewczyna, po czym dodała – ja już ją lubię. - i się uśmiechnęła. A Marek nie był jej dłużny i odwzajemnił uśmiech. Ale przypomniał sobie o najważniejszym, mianowicie, musiał ostrzec ją co do rodzeństwa Febo. Aleks i Paulina wrócili z Włoch pół roku po premierze FD GUSTO i postanowili zostać w firmie, piastując swoje dawne stanowiska.
- W firmie musisz uważać na trzy osoby: Aleksa i Paulinę Febo i Adama Turka. Aleks i Paulina to rodzeństwo, ich rodzice, przyjaciele moich rodziców, i zarazem współtwórcy firmy zginęli w wypadku samochodowym gdy oni byli mali. Są, razem ze mną współwłaścicielami firmy. On jest dyrektorem finansowym no i bardzo by chciał zając moje miejsce na stanowisku prezesa. Dlatego cały czas robi mi na złość. Teraz będzie cię próbował zwerbować na swoją stronę, a próbował już kiedyś zrobić coś takiego z Ulą, poprzedniczką Ani. Aleks jest typem, którego nie da się lubić. Zresztą on, oprócz Pauliny, nikogo nie lubi. A Paulina jest moją byłą narzeczoną, jest ambasadorem firmy. Jest strasznie dumna i wyniosła. A co do Adama mam mieszane uczucia. Z jednej strony, szpieguje mnie dla Aleksa, ale z drugie strony czuję, że on jego nienawidzi, tylko że jest już przez niego tak zastraszony, że boi się mu przeciwstawić, tym samym, że Adam jest głównym księgowym i bezpośrednio podlega Aleksowi. Poza tym on chyba się kochał w Uli Cieplak, byłej pani prezes.
- Dobrze, będę uważać na Febo. A Adama spróbuję wybadać co on naprawdę myśli o Aleksie.
- Serio mogłabyś to zrobić? - zapytał zaskoczony a jednocześnie bardzo zadowolony z jej propozycji
- No pewnie. Jeśli jest tak jak mówisz, że Adam kochał się w byłej pani prezes, to przecież mogę się podać za jej przyjaciółkę. I powiedzieć mu, że bardzo by mi było miło gdyby pomógł mi w sprawie pana Febo.- skończyła mówić i czekała na to, jak Marek zareaguje na jej pomysł
- Kurde blaszka, to naprawdę świetne! Dziękuję!- wykrzyknął rozentuzjazmowany Marek i z radości pocałował Magdę w policzek, co zrobiło na niej ogromne wrażenie. O rany! To było..... cudowne, niepowtarzalne i niesamowite uczucie, ale trzeba wrócić na ziemię, to tylko przyjacielski pocałunek w policzek – pomyślała do siebie. A do Marka powiedziała – Nie masz mi za co dziękować. Przecież to nic takiego – uśmiechnęła się nieśmiało. Przerwali rozmowę, ponieważ przyszedł Sebastian z gotową umową. Gdy wszedł przywitał się z Magdą i przyjrzał się jej uważnie. Tak jak Markowi w parku, tak i teraz jemu przypomniała trochę Ulę sprzed przemiany, choć musiał przyznać, że z twarzy była ciut ładniejsza niż Ula w tamtym okresie. Po jego wyjściu Marek podał kobiecie umowę do przejrzenia i podpisu. Gdy spojrzała na kwotę swojej pensji wpisaną w umowie, otworzyła szeroko oczy ze zdumienia i zszokowana powiedziała: - Marek , w tej umowie jest chyba jakaś pomyłka.....
- Coś nie tak? - zapytał zaniepokojony patrząc uważnie na nią
- Ta pensja. Nie uważasz, że trochę zbyt wysoka? - zapytała
- Tyle właśnie będziesz zarabiać. Pensja jest adekwatna do twojej pracy i stanowiska. - powiedział , patrząc jak zmienia się nagle jej wyraz twarzy.
- O matko! Ja nigdy w życiu tyle nie zarabiałam w Polsce. Dziękuję! - powiedziała i uściskała swojego szefa w podzięce.
- Oj tam, nie masz za co dziękować. A za pierwszą wypłatę będziesz mogła jechać w rodzinne strony.
- Marek, ale po co ja mam tam jechać? - zapytała zasmucona. - Ja tam im nie jestem do niczego potrzebna.....
- Pojedziesz tam pokazać im, na co się stać. Pokazać, że masz dobrze płatną pracę i że jesteś teraz ważniejsza i bogatsza od nich. To znaczy pojedziemy - widząc jej zaskoczoną minę powiedział- no chyba nie myślałaś, że puszczę cię tam samą? A jak ci się coś stanie? Nie darowałbym sobie tego.
- Marek, ale jak to będzie wyglądało? Ja nie mogę cię tak wykorzystywać – zaprotestowała , ale Marek wiedział jak ją przekonać.
- Ale nie ma o czym mówić, jedziemy razem – gdy już otworzyła usta, by ponownie zaprotestować, on powiedział – Potraktuj to jako polecenie służbowe. - Wiedział doskonale, że to poskutkuje. A ona będąc pod ścianą nie miała innego wyjścia, jak tylko się zgodzić.