Rozdział II

           

          Z zamyślenia wyrwał ją głos Marka:

- To co, mała wycieczka krajoznawcza po firmie w moim towarzystwie? - zapytał z uśmiechem i puścił jej oczko. O kurczę. Ależ jego uśmiech jest zniewalający. Aż mi kolana miękną. Nigdy nic podobnego nie czułam przy żadnym facecie. Ale nie mogę pokazać co się ze mną naprawdę dzieje.- pomyślała, a na głos odpowiedziała mu:
- Jasne, że tak. Będzie mi bardzo miło – i delikatnie się uśmiechnęła. Gdy wyszli na korytarz to Marek oprowadził ją po całym piętrze i pokazał jej gdzie jest pokój socjalny, sala konferencyjna oraz dział finansów, czyli „królestwo mroku”, nazywane tak przez Violettę ze względu na urzędującego tu Aleksa. Marek przedstawił jej Dorotę, asystentkę Aleksa, z którą od razu się polubiły. Na koniec wędrówki po piętrze dotarli do pracowni wielkiego mistrza Pshemko. Magda była bardzo podekscytowana tym, że nareszcie pozna sławnego projektanta. Gdy weszli do środka Pshemko wraz z synem, Wojtkiem, popijali ulubioną czekoladę mistrza z pieprzem cayenne, która codziennie była dostarczana dla niego z restauracji „Książęca”.
- Witaj Pshemko, cześć Wojtek – przywitał się z nimi Marek.
- Marco! Jak dobrze Cię widzieć – wykrzyknął zadowolony mistrz. - Ostatnio jakoś rzadko tu zaglądasz – zaczął się żalić prezesowi
- Pshemko, obiecuję Ci, że niedługo to się zmieni, tak? A teraz chciałbym Wam kogoś przedstawić – powiedział wskazując na dziewczynę, która mu towarzyszyła. - To jest Magda. Od dzisiaj jest moją nową asystentką. Jeśli będziecie chcieli złożyć zamówienia na materiały to spokojnie możecie się zwrócić z tym do niej – uważnie przypatrywał się twarzy projektanta, chcąc wyczytać jego reakcję. Tymczasem Magda odezwała się wyciągając rękę do mistrza w geście powitania
- Witam. Bardzo mi miło jest poznać tak znamienitą osobę, wizjonera polskiej, co ja mówię, światowej mody. Jest Pan największym artystą w Polsce współczesnej.- Marka zaskoczyła jej wypowiedź. Nie wiedział, że ma ona taki dar przemawiania. Pshemko też był zadowolony, choćby z tego powodu, że bardzo pochlebiały mu jej pochwały
- Bardzo pięknie powiedziane. Nie spodziewałem się, że tak młoda osóbka może mieć taki dar zjednywania sobie ludzi. Mi również bardzo miło jest poznać Magdalenę. Coś czuję, że będzie nam się ta współpraca układać idealnie. A, i niech Magdalena skończy z tym „Panem”. Tutaj wszyscy zwracamy się do „Pshemko” po imieniu – powiedział do niej z bardzo uprzejmym uśmiechem na twarzy.
- Dobrze, będę bardzo zaszczycona – odpowiedziała lekko się rumieniąc, co zrobiło ogromne wrażenie na Wojtku, który wpadł na pewien pomysł, ale do jego realizacji potrzebował pomocy ojca. W tym samym czasie Pshemko zwrócił się do prezesa i jego asystentki:
- A może macie ochotę na filiżankę czekolady? Jeszcze gorąca – zaprosił ich gestem dłoni
- Ja bardzo chętnie – odpowiedział Marek. - A ty? - spytał się swojej towarzyszki
- Ja również. Uwielbiam czekoladę – odpowiedziała zadowolona z propozycji mistrza.
- Izabelo! - zawołał mistrz swoją prawą rękę, główną krawcową w FD
- Słucham, panie Pshemysławie – oczom Magdy ukazała się drobna kobietka w brązowym fartuchu z metrem krawieckim na szyi i igłą w dłoni.
- Niech Izabela zobaczy kogo gościmy. Sam prezes nas odwiedził ze swoją nową asystentką – powiedział niemalże lewitujący ze szczęścia mistrz.
- Dzień dobry – przywitała się z gośćmi. Nie wiedzieć czemu, ale od razu po kilku minutach rozmowy znalazły z Magdą nić porozumienia, na co patrzyli zadowoleni z obrotu spraw Marek i Pshemko. Nagle zaczął dzwonić telefon Marka. Przeszedł odebrać do drugiego pomieszczenia, ale dało się słyszeć strzępki jego rozmowy:
- Halo
….............................
- Dzień dobry, mamo
….................................
- Teraz? Stało się coś?
….................................
- Dobrze, będę za 30 minut
….................................
- Do zobaczenia
- Stało się coś? - zapytała się Magda.
- Nie wiem. Mama dzwoniła i prosiła abym teraz do nich przyjechał. Nie wiem o co może chodzić – odpowiedział zbity z tropu – Przepraszam, że nie dokończę oprowadzać Cię po firmie – posmutniał
- Nic się nie stało. Poradzę sobie. - powiedziała do niego z uśmiechem, bez cienia żalu. Jednak to go nie przekonało. - A może to coś ważnego. Zresztą to twoja mama – próbowała go przekonać i w końcu się jej udało. Ależ ta dziewczyna ma dar przekonywania – pomyślał Marek, którego coraz bardziej zaskakiwała. Z rozmyślań wyrwał go głos Izabeli:
- Jeśli pan Pshemysław nie będzie miał nic przeciwko to ja bardzo chętnie skończę oprowadzać Magdę po firmie – krawcowa zaoferowała swoją pomoc, na co Marek i Pshemko zgodzili się bez problemu
- Dobra, to ja lecę. Jak skończycie oprowadzanie to na biurku masz listę zadań – zwrócił się do asystentki. - Ja nie wiem czy wrócę do pracy dzisiaj. Jeśli do 15:00 mnie nie będzie to już nie wrócę. Poradzisz sobie? - spytał się dziewczyny z troską w głosie
- Jasne, nie martw się. Jak wrócisz to firma będzie w nienaruszonym stanie – odparła ze śmiechem co go uspokoiło.
- To do jutra – pożegnała się z nim
- Do zobaczenia – rzucił i wyszedł. Patrzyła za nim aż zniknął w drzwiach windy. Później zjechały z Izą na 3 piętro i skierowały się w stronę bufetu. Tam były już koleżanki Izy, która zapoznała je z Magdą.
- Cześć dziewczyny! Zawołała od progu.
- Cześć! - przywitały się z nią serdecznie i z zaciekawieniem przypatrywały się towarzyszącej jej dziewczynie
- Chciałabym Wam przedstawić Magdę, która od dzisiaj jest asystentką Marka i jego prawą ręką – powiedziała wskazując na swoją nową przyjaciółkę. - A to Ala i Ela, moje przyjaciółki – wskazała na dziewczyny zwracając się do dziewczyny. - Ala jest kadrową i prawą ręką Sebastiana a Ela prowadzi bufet – dodała jeszcze
- Cześć. Miło mi Was poznać – powiedziała Magda jednocześnie wyciągając dłoń w kierunku dziewczyn. Ale zamiast tego Ala i Ela bardzo serdecznie ją uściskały.
- Nam również bardzo miło. Nie wiedziałam, że Marek znalazł kogoś odpowiedniego – powiedziała lekko zaskoczona Ala.
- Bo to była chyba jego spontaniczna decyzja – powiedziała Magda, lekko się rumieniąc.
- Opowiedz nam coś o sobie no i oczywiście to, jak poznałaś się z Markiem – zachęciła ją Ela i dodała – A ja przygotuję nam kawę jak zwykle o tej porze. No bo wiesz, z dziewczynami mamy swoje tzw. „święte pięć minut”, czyli czas gdy spotykamy się tutaj w bufecie wszystkie trzy na kawie i rozmawiamy o wszystkim. Mam nadzieję, że teraz do nas dołączysz. Będzie nam bardzo miło jeśli się zgodzisz – wszystkie trzy spojrzały na nią wyczekująco
- Ależ oczywiście. Mi również będzie bardzo miło – odpowiedziała szczerze uradowana tą propozycją
- W takim razie od dzisiaj codziennie o tej porze meldujesz się tutaj na kawę w naszym towarzystwie. Oczywiście, jeśli Marek nie da Ci jakiegoś zadania nie cierpiącego zwłoki – powiedziała Ala i szczerze uściskała dziewczynę, od razu bardzo polubiła tę nieśmiałą i drobną dziewczynę, która przypominała jej z ubioru Ulę Cieplak, jej serdeczną przyjaciółkę, z czasów przed metamorfozą jej wyglądu.
- No to opowiadaj o sobie i jak zapoznałaś się z naszym Mareczkiem – zachęciła Magdę Ela popijając kawę. Opowiedziała im to samo co Markowi wtedy w parku oraz o tym jak się poznali z nim w parku i to jak bardzo przejął się jej losem oraz że zaoferował jej swoją pomoc w postaci zatrudnienia jej w FD jako swojej asystentki oraz tego, że dopóki nie znajdzie sobie mieszkania zamieszkania u niego.
- Wiedziałam, że prezes się zmienił ale nie sądziłam, że aż tak – powiedziała zaskoczona opowieścią nowej przyjaciółki Ela.
- Ela, co masz na myśli mówiąc, że Marek się zmienił? - lekko zbita z tropu dziewczyna zapytała się bufetowej.
- To ty nic nie słyszałaś o dawnym życiu prezesa? - spytała zaskoczona Ela. Na ratunek Magdzie wysunęła się Ala:
- Ela, a skąd ona mogła wiedzieć skoro jest w firmie od dzisiaj? - powiedziała do Eli, po czym zwróciła się do dziewczyny. - No bo wiesz, Marek od zawsze był przystojny, szarmancki i sympatyczny. Ale dawniej wykorzystywał to w zgoła inny sposób. - upiła łyk kawy i spytała się koleżanki – Bardzo Ci się spieszy? Bo to trochę długa historia i zejdzie chwilę zanim Ci ją opowiem.
- Nie – odpowiedziała dziewczyna – Marka już dzisiaj nie będzie w firmie więc mogę posiedzieć tu z Wami – uśmiechnęła się ciepło do swoich nowych przyjaciółek. Są bardzo miłe i nie patrzą na mój wygląd tak samo jak Marek. Czuję, że będę dużo czasu spędzać w bufecie z dziewczynami. A jeśli nie będę miała czasu w pracy to zawsze będziemy mogły się spotkać po pracy – pomyślała bardzo zadowolona. W tym czasie Ala wróciła do swojej opowieści:
- Słyszałaś o Paulinie Febo? - spytała, na co Magda: - Tak, Marek mówił mi, że była jego narzeczoną.
- Tak, zgadza się. Byli razem 7 lat. Ale ich związek nie był udany. Ona była, w sumie nadal jest, bardzo wyniosła. Strasznie kontrolowała Marka i była strasznie o niego zazdrosna. Ale i on nie był święty. Razem z Sebastianem prowadzili bardzo bujne życie towarzyskie. Imprezy, kluby, alkohol, dziewczyny. Nieraz Marek zdradzał Paulinę z modelkami albo ze swoimi asystentkami. Ile ich było: Klaudia, Domi, Pati, Mirabella, Marta, Weronika, Lidka, Joaśka. Wszystkim się zdawało, że je kocha. Najgorzej było z asystentkami, bo kiedy Paulina odkrywała jego romans to kazała każdą zwalniać, a on robił to bez żadnego żalu. Sytuacja zmieniła się kiedy jego asystentką została Ula Cieplak.
- Była pani prezes? - zapytała z niedowierzaniem Magda
- Tak, karierę w firmie zaczynała od stanowiska asystentki. Gdy zaczęła tu pracować podobny miała styl ubioru jak ty, okulary też nosiła. Ale miała aparat na zębach i okulary miała niedopasowane. Przez to jak wygląda zaczynali ją przezywać „Brzydulą”. Ona też zakochała się w Marku od pierwszego wejrzenia, ale starała się to bardzo ukryć. Mimo to od razu wiedziałam co się z nią dzieje. Później mimo moich usilnych wysiłków wplątała się w romans z Markiem. On z początku udawał, ponieważ Ulka wzięła dla niego dwa kredyty na ratowanie finansów firmy i gdy wzięła drugi kredyt dał jej w zastaw weksel na swoje udziały w FD, a ma połowę firmy. Sebastian mu nagadał głupot, że Maciek Szymczyk, przyjaciel Uli i narzeczony naszej Ani z recepcji, może to wykorzystać. Ale z czasem zaczął do niej czuć coś więcej. Z początku nie zdawał sobie sprawy z tego, że to miłość. Ale gdy pewnej nocy spotkali się nad Wisłą dotarło do niego, że się zakochał w niej. Wtedy też miał odbyć się konkurs na stanowisko dyrektora finansowego po Aleksie. Markowi bardzo zależało na tym, żeby Ula nim została, ponieważ raport ze sprzedaży FD Sportivo nie był zbyt optymistyczny i raport finansowy na kwartalne posiedzenie zarządu trzeba było sfałszować, aby nadal prezesem był Marek. Ula wygrała konkurs, została dyrektorem i postanowiła, że sfałszuje ten raport, że zrobi to dla niego. Jednak na dzień przed zarządem dowiedziała się, że Marek ją oszukał. Bardzo to przeżyła no i oczywiście znienawidziła go. To znaczy tak sobie wmawiała, jednak nadal go kochała. On próbował ją przeprosić, wręcz błagał aby mu wybaczyła. Wyjechała na Mazury i tam poznała kardiologa z Warszawy, Piotra. Z firmy odeszła, jednak gdy okazało się, że Aleks knuje za plecami Marka i jego ojca Krzysztofa plan przejęcia firmy wraz z braćmi Scacci, wróciła do firmy z planem ratunkowym. Gdy nie chciała się zgodzić na współpracę z Markiem, on podjął decyzję o tym, że on odejdzie z firmy, a Ula przejmie po nim stanowisko prezesa. Ula w tym czasie bardzo wypiękniała, przez co podobała się facetom. Marek próbował nadal odzyskać jej zaufanie. Nawet prawie już mu się udało. Jednak Ula podjęła decyzję o wyjeździe do Bostonu z Piotrem. Marka to kompletnie zdołowało, ale nie chciał się poddać, próbował do samego końca. Jednak po premierze FD Gusto Ula oddała prezesurę w ręce Marka. Na bankiecie powiedziała mu, że za tydzień leci z Piotrem do Bostonu. Kompletnie się załamał, nie chciał z nikim rozmawiać. Mieli być tam rok, ale są już dwa lata. Nawet nie wiem co u niej,czy wyszła za mąż za Piotra czy nie. A co do Marka to do tej pory to przeżywa. Jednak gdy Cię poznał trochę mu się poprawiło. Już nie jest taki przygaszony jak wcześniej. - zakończyła swoją opowieść. Nie wiedziałam, że on przeszedł aż tak drastyczną przemianę wewnętrzną. Żal mi go, dużo już się wycierpiał w swoim życiu –Magda rozmyślała nad słowami Ali. Spojrzała na zegarek i zobaczyła, że pora wracać do obowiązków
- Dobra, dziewczyny. Ja idę troszkę popracować. Widzimy się jutro, tak? - powiedziała z nadzieją w głosie
- No pewnie, że tak – odpowiedziały zgodnym chórem, a Ala zaproponowała, że pójdą razem bo też idzie na 5 piętro. Gdy weszły do windy Ala przyglądała się chwile swojej nowej przyjaciółce i znienacka zapytała:
- On ci się podoba?
- Kto? - wyrwana z zamyślenia dziewczyna spojrzała na przyjaciółkę troszkę nieobecnym wzrokiem
- Marek. Podoba ci się, prawda? - powtórzyła pytanie Milewska. Zdumienie Magdy sięgnęło zenitu
- Skąd wiesz?- zapytała jeszcze zszokowana Małek
- Domyśliłam się. Widziałam twoje emocje gdy opowiadałam o nim. Ale nie martw się, nikomu nie powiem. Tylko obiecaj mi, że będziesz ostrożna, dobrze? - poprosiła z wyraźną troską swoją przyjaciółkę
- Obiecuję. Nie bój się, umiem ukrywać swoje prawdziwe emocje. Marek to tylko mój szef, ewentualnie przyjaciel. Ale nikt więcej. Nie wpakuję się w żaden romans z nim.- gorliwie zapewniła Alicję, którą trochę to uspokoiło, bo zauważyła już, że ta dziewczyna jest bardzo rozsądna i nie postępuje pochopnie ani pod wpływem chwili. W końcu dotarły do sekretariatu prezesa i się rozstały, bo Sebastian potrzebował pilnie pomocy swojej sekretarki. Dziewczyna weszła do pustego sekretariatu, gdyż Marek jednak już nie wrócił a Violetta poszła do bufetu. Usiadła przy swoim biurku, włączyła komputer i zabrała się do pracy. Właśnie miała dokonać analizy materiałów konkurencji gdy usłyszała stukot obcasów i do sekretariatu weszła wysoka brunetka o bardzo smukłej sylwetce i wspaniałej urodzie, która lekko zadzierała nosa do góry i była bardzo sztywna. Już miała naciskać klamkę do gabinetu Marka, gdy za plecami usłyszała kobiecy głos:
- Dzień dobry. Przykro mi, ale szefa nie ma. - powiedziała bardzo uprzejmym tonem.
- Przepraszam bardzo, a kim pani jest? - zapytała zdumiona brunetka jednocześnie obrzucając spojrzeniem wygląd i sylwetkę dziewczyny.
- Magdalena Małek, nowa asystentka.- wyciągnęła rękę w kierunku swojej rozmówczyni w geście powitania, lecz ta to zignorowała.
- A kiedy Marek będzie? - zapytała się, przyglądając się z niesmakiem ubraniu kobiety.
- Dzisiaj już nie wróci. Ale może coś przekazać? - zapytała życzliwie
- Przekaż mu, że chcę z nim pilnie porozmawiać – powiedziała dumna kobieta i zadarła nos jeszcze bardziej do góry.
- Pani godność? - zapytała rzeczowo Magda, na co tamta prychnęła pogardliwie
- Kpisz sobie ze mnie dziewczyno?! Jak możesz powiedzieć, że nie wiesz kim jestem?! - wybuchnęła wściekła aż do czerwoności.
- Przepraszam panią bardzo, ale pracuję dopiero pierwszy dzień i nie znam jeszcze wszystkich pracowników – odpowiedziała speszona dziewczyna
- Paulina Febo – odpowiedziała Włoszka i wyszła stukając swoimi niebotycznie wysokimi obcasami. Magda usiadła zrezygnowana za biurkiem. A więc to jest Paulina Febo? Strasznie dumna i wyniosła. Na pewno się nie dogadamy. A jak na mnie patrzyła, jakbym była co najmniej trędowata. Rozmyślania przerwała jej wchodząca do sekretariatu Violetta.
- O, jesteś. Super! I jak ci się podoba w firmie?- zaczęła trajkotać panna Kubasińska
- Fajnie jest – odpowiedziała jej jeszcze trochę nieobecna nowa współpracownica.
- Febo tu była? - Kubasińska usiadła za swoim biurkiem i zaczęła pisać coś na komputerze
- Tak, ale skąd wiesz? - zapytała Magda jednocześnie przeglądając materiały konkurencji
- Bo jak ryknęła na Ciebie to słyszało ją całe piętro. Ale nie martw się. Ona tak zawsze. A ja kiedyś myślałam, że jest moją przyjaciółką – oderwała wzrok od komputera i przyjrzała się Magdzie.
- Czemu nosisz takie niemodne ciuchy? - zapytała się wprost koleżanki ponieważ zawsze była bardzo bezpośrednia co do wyglądu. Magda się trochę zmieszała ale odpowiedziała:
- Bo na razie nie stać mnie na nic nowego, ani tym bardziej modnego – spuściła głowę i lekko się zarumieniła. Na co panna Kubasińska chwilę milczała intensywnie o czymś myśląc, po czym wstała zza biurka, wzięła torebkę i powiedziała do koleżanki:
- Chodź, idziemy.
- Ale dokąd? - zapytała zaskoczona dziewczyna – Mamy jeszcze trochę pracy. Poza tym nie ma jeszcze 17:00.
- Spokojnie, przełączyłam telefon na moją komórkę – próbowała ją przekonać – Poza tym będziemy na tym piętrze więc nie martw się o nic.
- No dobra – zgodziła się, bo wiedziała, że nie wymiga się od pomysłu Violi. - A powiesz mi dokąd idziemy? - zapytała
- Niespodzianka – odpowiedziała blondynka – Zobaczysz na miejscu.
Wyszły na korytarz i skierowały się w stronę pracowni Pshemko. Magda nie domyślała się po co koleżanka ciągnie ją do mistrza. A Viola wpadła na pomysł jak może pomóc swojej nowej koleżance w zmianie wyglądu. Gdy weszły do pracowni zastały obu panów zaciekle dyskutujących nad projektami do nowej kolekcji.
- Dzień dobry – przywitały się jednocześnie dziewczyny. Oni podnieśli głowy i przywitali się:
- Violetta i Magdalena. Jakże miło, że zajrzałyście do nas. - powiedział zadowolony mistrz – Co Was sprowadza?
- Mistrzu – zaczęła Violetta – Bo ja mam taką malutką prośbę.... - zawsze czuła się spięta w towarzystwie Pshemko.
- O co chodzi duszko? - dopytywał projektant – Nie obawiaj się i mów śmiało.
- Chodzi o to, czy moglibyście jakoś pomóc Magdzie ze zmianą jej wyglądu? - spytała nieśmiało sekretarka – Bo ją na razie na to nie stać. A chcę, żeby to nastąpiło zanim wszyscy zaczną się z niej naśmiewać, tak jak było z Ulą.
- Tato to świetny pomysł – powiedział do tej pory milczący Wojtek – Gdy była tutaj z Markiem pomyślałem o tym samym co Viola.
- Ależ to żaden problem! - zakrzyknął uradowany mistrz – Wojtuś – zwrócił się do syna – zajmiesz się wszystkim dopóki nie wrócę. - Następnie zwrócił się do zszokowanej dziewczyny – A Magdalena niech idzie po torebkę i ruszamy.
- Ale dokąd? - dziewczyna była teraz w kompletnym zaskoczeniu. - Ja muszę wracać do pracy.......
- Ale niech Magdalena mi się nie sprzeciwia – nalegał Pshemko – Urodę i wdzięki należy eksponować. Tak się składa, że jest w Warszawie mój znajomy stylista z Włoch. Niech zresztą Violetta powie, jak odmienił Urszulę. A później wrócimy do firmy i wybierzemy dla Magdaleny kilka kreacji z magazynu.
- No dobrze, chyba nie mam innego wyjścia – powiedziała zrezygnowana i poszły z Violettą do sekretariatu. Gdy weszły dziewczyna poinstruowała Violettę co ma robić oraz poprosiła ją, aby zrobiła zadania z listy, którą Marek zostawił przed wyjściem z pracy. Następnie wzięła płaszczyk oraz torebkę i udała się z mistrzem w kierunku wind. Wsiedli do jego niebieskiego Volkswagena Garbusa i ruszyli w kierunku ścisłego centrum miasta.